اینجا در واقع راه‌های زیر زمینی برای هدایت آب از بالادست رودخونه به درون شهر بوده، چیزی شبیه به قنات از دوره ساسانیان این مدل کانال‌ها زیر دزفول حفر شده و بعضا حتا برای عبور سپاهیان و اسب‌هاشون از چنین کانال‌های زیرزمینی ای استفاده میشده بخشی در حدود ۴۰۰ متر از یکی از این شبکه کانال‌ها در دزفول بازسازی شده که بسیار فضای جالب و تجربه منحصر به فردی رو ایجاد می‌کنه، البته مبلغ ورودی که ۱۰ تومن هست به نظرم مقداری بالاست اونجا خیلی عکس‌های رنگارنگ و زیبایی میشه تهیه کرد

بسیار زیبا و حیرت انگیز دست کندی به متراژ 8کیلومتر زیر شهر دزفول. کنار قمیش سقاخونه و مسجد هم هست.

اینجور که متوجه شدم قمش قنات نیست بلکه آب‌راهی زیر زمینی هست که برای انتقال آب رودخانه از اون استفاده میشه ،، تاریخچه این قمش هم جالبه که در زمان جنگ به خاطر برخورد موشک به حسینیه مجاور تخریب میشه و به تازگی توسط بخش خصوصی در حال احیا و بازسازی آن هستند ،، هزینه بازدید نوروز ۱۴۰۲ نفری ۳۰هزار تومن بود ،،

It was awesome

قُمش (دزفول) به معنای قنات و کاریز است. در گذشته پیدا کردن آب شیرین برای ساکنان شهرهای جنوبی و مرکزی ایران بسیار سخت بوده و نبود آب شیرین باعث شده است که به حفر قنات بپردازند و از آب های سفره های زیر زمینی بتوانند استفاده کنند. قنات ها سیستم پیچیده ای دارند و در روزگار خودشان یکی از بی‌ نظیرترین سیستم های آب رسانی بوده اند. این سیستم برای بسیاری از گردشگرهای خارجی و ایران هم چنان جذاب است.سرچشمه  قمش های دزفول یا همان قنات های دزفول، رود دز بوده و خوب است بدانید که نوع قمش های دزفول با قنات های شهرهای مرکزی ایران متفاوت بوده است. در شهرهای مرکزی ایران مانند یزد و اصفهان مقنی ها زمین را حفر می کردند تا به منبع سفره های آب زیر زمینی دسترسی پیدا کنند اما در قمش های دزفول زمین حفر شده است تا آب رودخانه از طریق کانال ها به سمت شهر هدایت شود و برای بهره بردای بیشتر از آب رودخانه قمش های دزفول ساخته شده اند.فرق اصلی قمش با قنات این است که قنات از راهروهایی تشکیل می شود که آب های سفره های زیرزمینی را به شهر هدایت می کنند اما قمش در واقع استفاده و بهره برداری آب رودخانه در جهت مصارف شهری هست و  قنات ها سیستم پیچیده تری از قمش ها را دارند. قمش دزفول یکی از سیستم های مهم آب رسانی در گذشته بوده است. در تصویر برخی از قُمش ها را می‌بینید اما احتمالا تعداد خیلی کمی از آن ها قابل بازدید هستند.

Great cistern with more than 1.2 km under ground walking.

Colorful and interesting

01.11.14 قمش چوقابافان (قنات تاریخی مومنان) دزفول خوزستان قمش یا قنات مومنون به درازای ۸۱۰۰ متر که دیرینگی آن به دوره ساسانیان باز می گردد آب ۱۲۰۰ هکتار از زمین های کشاورزی را تامین میکرده است. قمش ها شاهکار طراحی مهندسی در زمان خود بوده که به دلیل اختلاف سطح زمین ها از رودخانه دز با اقدام به حفر آنها کرده اند. در مسیر این قمش 13 عدد سر بطاق وجود دارد که هر یک از آنها در محله ای و بنام شغل و افراد بزرگ آن محل نامگذاری شده است سر بطاق که ورودی قمش است دارای 75 پله می باشد و مردم از طریق آن آب آشامیدنی و بهداشت خود را تامین مینمودند. هر سربطاق در دزفول 4 نفر سقا داشته که آب را به محل می رساندند. در سال ۱۳۴۷ پس از لوله کشی آب نقش قمش کمرنگ شد و پس از احداث سد دز و کانال کشی قمش از مدار خارج شد. پس از جنگ ایران و عراق به دلیل اصابت موشک به محل، نخاله های ساختمانی را درون سربطاق ریختند و بدین ترتیب قمش مومنان پس از آن واقعه برای سال‌ها زیر خاک پنهان می‌شود. یکی از اهالی محله شیدانه به نام آقای سعید قُلیان بود که کمر همت بست و به خاطر علاقه‌ای که به حفظ آثار تاریخی شهرش داشت، این قنات را به‌همراه تعدادی دیگر که به فراموشی سپرده شده بود، با هزینه شخصی بازسازی کرد و از سال ۱۳۹۶ در معرض بازدید قرار گرفت. (تا کنون ۳۰۰متر آن خاکبرداری شده است) در دزفول قدیم 24 رشته قمش وجود داشته است؛ قمش حجیون، قمش سرکنده، قمش آقامیر، سربه‌طاق آمهدی و سر به طاق قل ننه از جمله قمش‌های شهر دزفول است. این قمش‌ها اگرچه همان قنات هستند و مانند لوله‌کشی کار انتقال آب را انجام می‌دهند، در واقع با هم تفاوت دارند و فرقشان این است که قنات آب‌های زیرزمینی را جمع می‌کند، اما قمش آب های سطحی مثل رودها و رودخانه‌ها بهره‌برداری می‌کند؛ اما نقش قمش‌ها در اینجا تمام نمی‌شود؛ چراکه در طول هشت سال جنگ تحمیلی نیز مأمن و پناهگاهی برای مردمان بی‌گناه بودند که برای در امان ماندن از موشک‌های رژیم بعث عراق به پناه می‌بردند.