در لهجه دری بیمارستان را شفا خانه می‌نامند. یعنی محلی که بیماران را جهت معالجه و شفا در آنجا بستری میکنند. بیمارستان شمال امل اما ،اصلا شباهتی به شفاخانه یا همان بیمارستان خودمان ندارد. اما من و خانواده ام این را نمی دانستیم و مادرم را به امید بهبودی در بخش ای سی یو بستری کردیم. ما نمی دانستیم که از پرستاران بیمارستان که همان حقوق کمتر از استحقاقشان را تا دهم ماه هنوز دریافت نکرده اند نمیتوان انتظار توجه و رسیدگی در خور حال مادر بیمارم داشت. پرستارانی که حتی در زمان حضور ما در پشت شیشه بارها و بارها از گذاشتن دستمال نمناک بر پیشانی داغ و یا لبان خشک او دریغ کردند. و خدا میداند در غیبت ما بر او چه گذشت؟ و این در زمانی ست که صاحبان بیمارستان در حال گسترش و بزرگ کردن آن هستند. گسترش بیمارستانی که اهمیتی به نظافت در آن داده نمیشود. من هرروز همان گانی را پوشیدم که از روز اول گوشه اش لکه داشت و هرگز شسته نشد. بیمارستانی که کپسولهای تختهای مجهز به اکسیژنشان خالی بود و مانومترهای اکسیژن همراه شکسته بودند. به راستی مسئول مرگ مادرم چه چیز و یا چه کسیست؟ ندادن سروقت داروهایی که خودمان تهیه کرده بودیم به مادرم ، یا تزریق آمپولهایی که بیشتر پرستارها با دیدن ارقام عجیب و غریب و طبعا نادرست (۱۸ /۲۶ ویا ۴/۸)بر روی دستگاه خراب اتوماتیک فشار خون به مادرم تزریق کردند؟ البته غیر از چند پرستار که قبل از تزریق به روش قدیمی فشار و ضربان قلب را اندازه میگرفتند. و شاید هم من مقصرم، من که برای اولین بار به آگاهی و درایت مادرم شک کردم و علیرغم نگاه تحکم آمیزش از پشت شیشه ای سی یو به وعده های مسئولین بیمارستان اعتماد کردم. من که بارها شاهد گریه و التماس اطرافیان بیمارانی بودم که توانایی پرداخت هزینه های هنگفت بیمارستان و حتی گاهی پرداخت پول اضافه بر دستمزد قانونی به پزشک را نداشتند‌. من که به چشم خود شاهد بودم که بیماری را با بدنی تکه و پاره به ای سی یو آوردند اما پزشک مربوطه تا عصر روز بعد که از واریز پول به حساب شخصیش مطمئن نشد به سراغ بیمار نیامد. تا زمانی که بیماری هست و مردم درمانده، ناچار و در بسیاری از موارد نادار راهی جز اعتماد به این جماعت سودجو و از خدا بیخبر ندارند ، آنها هم میتوانند به جای تعمیر ویا خرید دستگاهای لازم پزشکی در بیمارستان فقط به فکر گسترش آن و پر کردن جیب خود باشند. و راستی چرا من با دیدن همه این موارد مادرم را به بیمارستان دیگری منتقل نکردم؟ تنها به یک دلیل اعتماد به حق به پزشک معالج او. غافل از اینکه اما، تنها حضور یک پزشک معالج خوب و وظیفه شناس در میان انبوهی از مشکلات کوچک و بزرگ دیگر نباید دلیلی تصمیم من می بود.

من دوبار به این بیمارستان رفتم ، خیلی پرستارها حرفه ای نبودن ، محیط بیمارستان و نظافتش بد نبود ولی اخیرا خیلی اتفاقات جالبی تو این بیمارستان نییفتاده.

حیف غسالخونه دکترش با سوپر وایزر بخش ایستاده بودند دم در به سیگار کشیدن دم در اورژانس بیمارستان به این بزرگی سه نفر پرسنل داشت منم مریض برده بودم اینقدر خرتو خر بودش که اومده بودند تو حیاط همه ساعت یک شب،بود اینقدر محل ندادن طرف نیم ساعت نبودباباشو آورده بودجنازه باباشو دادن دستشون منم مریضمو برداشتم در رفتم

(Translated by Google) Despite being new, it does not have good service and is more like a business than a hospital (Original) با وجود جدید بودن، سرویس دهی خوبی ندارد و بیشتر شبیه تجارتخانه هست تا شفاخانه

با امکانات بالا و مجهز به دستگاه های پیشرفته در پزشکی

اصلا خوب نیست فقط اسم در کرده متأسفانه بیمار ما اونجا عمل شد وزخم بستر گرفت به ما نگفتند و شبانه با اصرار ترخیصش کردن مخصوصا وقتی متوجه شدن ما بیمه تکمیلی هستیم کادر ناوارد متأسفانه وضعیت مادرم خیلی خرابه😔😔

Good , big and clean hospital in the area. It's a personal. Services are good. Visitors are a lot. Feels of responsibility are dismissed a little because the hospital gets closed in official holidays or ceremonies like Moharram.

One of the best hospitals in Amol

مرسی ازمدیریت بیمارستان ودکترعاشقی که همسراینجانب باعمل جراحی تومورمغزی موفقیت آمیزبودمحمدزاده فرهنگی ازشهرستان محمودآباد

بهترین بیمارستان استان مازندران، با پرسنلی فوق العاده ، اگه بیمه تکمیلی دارین این بیمارستان گزینه بسیارخوبی برای درمان ، زایمان ، ختنه ، فیزیوتراپی و.... می باشد.

جزو پست ترین مراکز درمانی ایران است